home home > budo > algemene informatie > waterloo en budo
 

 

Waterloo – en budo

Waterloo - Franse Oude GardeWat heeft dat nu met elkaar te maken? Nou, kortweg: bu – strijd! Zoals je kunt zien aan de site: ik ben naast gedreven budoka ook fanatiek wargamer. Tot voor mijn vakantie in de Ardennen in 2005, waar ik ook het slagveld van Waterloo bezocht heb, zag ik dat als twee verschillende werelden. Op de mat sta ik te zweten, te meppen en te schreeuwen, thuis drink ik een biertje een gooi een paar dobbelstenen bij mijn zoveelste potje Squad Leader, Paths of Glory of Victory in the Pacific.

Waarom train ik kobudo? Toen ik begon, trainde ik koBUdo, lekker meppen, tof, om te leren gaan met wapens, hakken, splijten, klieven. Tegenwoordig hou ik me meer bezig met kobuDO, kata verdieping, ademhaling, mantra, reiki. Daarnaast heb ik altijd een zeer grote interesse in KObudo gehad. Hoe ging dat vroeger nou, zoals bij Sekigahara? detail Sekigahara(Zie afbeelding links) Hoe was dat, om als boer een stuk bamboe in je handen gedrukt te krijgen met een verharde (lees: licht aangebrande) punt en het slagveld opgestuurd te worden. Tegenover je: samurai. Mannetjes die van veraf pijlen schieten vanaf hun paarden. Dus inhalen? Ho maar. En als je al de pech had dat je er wel tegen moest vechten, hij zat volledig ingepakt en had een 90cm lang scheermes bij zich. Daar sta je dan, met je stokje. Ik denk dat ieder van ons weet dat het een stuk makkelijker is om kumite te doen in de dojo, dan op het strand. Of in een weiland. Je verstapt je zo makkelijk, op die oneven grond. Maar denk je eens in dat degene die voor je staat, ècht met je gaat vechten? Eén van jullie twee ’s avonds terug naar huis? En dat er, buiten jullie twee, nog honderden of duizenden mensen om jullie heen staan te vechten. Dan wordt het een stuk moeilijker om een goeie techniek te maken. Ik word er dan ook triest van als ik een kobudoka hoor zeggen dat hij niet buiten wil trainen. “Daar zitten zoveel beestjes. En die steken.” Een paar honderd jaar geleden stond je daar, tussen je dorpsgenoten. In de blakerende zon. Uren. Tussen de beestjes. Te wachten tot je werd aangevallen, of je commandant opdracht gaf op te rukken. Beestjes! Wat een luxe probleem.

Waterloo. 1815. Napoleon, de man die heel Europa en het Middellandse Zee gebied onder de voet had gelopen, de onverslaanbare, was kort daarvoor verslagen. Verbannen naar Elba, maar weer naar het vaste land geroeid. In een paar dagen liep het hele Franse leger over (of misschien beter: terug) naar z’n geliefde keizer. Troepen die werden gestuurd om zijn opmars naar Parijs te stuiten, zworen ter plekke overnieuw trouw aan hem. In een paar dagen had hij zoveel troepen, dat hij een bericht stuurde naar de Franse koning waarvan de strekking was “Broeder, stuur geen troepen meer op mij af. Ik heb er nu genoeg”. Hij had er ook veel, zo’n 300.000. Maar in heel Europa waren er nog ruim meer dan een miljoen soldaten op de been, de naweeën van de Napoleontische oorlogen. Het gehele Brits/Nederlandse leger en het Pruisische leger bevonden zich in België. Napoleon besloot snel op te trekken, een wig te drijven tussen die twee legers en ze afzonderlijk te vernietigen. Dan zou hij daarna z’n handen vrij hebben voor de overige legers in Europa, die zonder twijfel tegen Frankrijk zouden oprukken. In een serie van vier slagen (Ligny, Wavre, Quatre Bras en Waterloo) werd dit geprobeerd en mislukte dit uiteindelijk. Een paar honderdduizend man die in 3 dagen tijd 4 slagen leverden op een gebied van minder dan 20 bij 30km. Napoleon werd verslagen, de Garde gaf zich over.

Voor wargamers is dit een echte uitdaging. Er zijn veel verschillende spellen over de oorlogen en veldslagen van Napoleon en over Waterloo in het bijzonder. Is het mogelijk om toch te winnen?… Er zijn verschillende soorten wargamers. Sommigen vinden het leuk om een dobbelsteentje te gooien en een biertje te drinken (en spelen dan bij voorkeur Risk, Axis&Allies of Memoir’44) en andere zijn doorgewinterde historici, die op zoek zijn naar een hoog realiteitsgehalte en what-if scenario’s, ook al betekent dit dat de regelboeken makkelijk meer dan 60 bladzijden dik kunnen zijn. Deze laatste groep houdt zich dan soms ook bezig met reënactment: Waterloo reenactmenthet op ware grootte naspelen van een slag. Trek de kleren aan uit de betreffende periode, grijp je wapens en ploeter door de modder van het veld waar een flinke tijd geleden echt slag werd geleverd. Vroeger vond ik het een beetje …triest.. uitzien. Een paar dozijn mensen (bij grote evenementen enkele honderden) die een slag nadoen waar in werkelijkheid een veelvoud aanwezig was. Bij Waterloo stonden ongeveer 300.000 man letterlijk tegenover elkaar. Het is natuurlijk betwistbaar of je dat een echt beeld geeft van de slag als totaal. Maar het leert je wel hoe moeilijk het is om in een vaste formatie met een geweer van anderhalve meter tegen een drassige helling op te sjouwen. En hoeveel sneller een paard is dan een infanterist. En dat je toch eigenlijk wel héél erg dicht bij je tegenstander staat, als je bevel krijgt om te vuren. Ik doe daar niet aan mee, met die reënactments. Maar op het slagveld van Waterloo staan, heeft me wel een verdieping van m’n kennis en uitbreiding van m’n historisch besef gegeven, die geen enkel boek of schilderij tot dan aan me kon overdragen. Ik ben er nu dan ook van overtuigd, dat er een flinke overlap is tussen wargamers en kobudoka: een zoektocht in de geschiedenis. Die zoektocht leidt tot een vergroot respect voor de mensen die daar stonden – of dat nu in Japan was, Waterloo of welke plek dan ook. Op een slagveld, of een duel. 1944 of 1066. Ik denk dat iedere kobudoka er goed aan doet om buiten te trainen. Voel die grond! Voel die beestjes! Train in een weiland. Train in een bos. Train waar je maar kunt. Voel. Verdiep. En begrijp.

Matthijs van der Zanden - handtekening en naamstempel

Franse kurassiers

 


Laatste update van deze pagina: